Ik lijk je te missen, elke dag een beetje meer.
Ooit was er de hemel in de vorm van een plafond, maar wij zagen er sterren in, en hemellichamen.
Drink tot in je keelte, tot je kilte overwaait; mijn sjaal houdt de sneeuw niet langer tegen.
Ik omarm mijn armoede in kalme, gedreven slagen en knabbel op mijn krakende duim.
Geniet van mijn warmte, blijvend en alleen, ze krijgt haar gave dagelijks gerantsoeneerd.
Maar over sterren en kraters, zoveel gaten en niets dan sterrenstof, om de leegte mee te vullen.
De leegte, geslagen en verslagen door vurige vraatzucht en gretigheid, vult ons plafond, dat wit.
Een beetje lijk ik je, elke dag meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten