dinsdag 16 augustus 2011

Automatisch schrijven #2

Wij duwen en trekken
Onszelf in de eindeloosheid
Jij spuugt woorden als een jakhals
En ik jank, verwond, in een hoek
Klanken te melodieus krassen we
Kraaiend enkel nog schrift
Letters, mijn maagdelijk wit bedekt
Tot een storm vol assen de hemel zwart
Ik strek mijn hand uit en gom
en gom en gom en gom en gom

Magneet, ik ban je
Magneet, ik pool je
Als een aardbol zonder evenwicht
Los me op in zandkorrels
Zodat de zee me meevoert
Naar een epos, naar monsterige meren
Naar daar waar de stilte de eeuwigheid verschuilt
Naar een hemel, wit
En een blad, vlekkeloos
Naar de realiteit waarin ik en jij
Geen ronddwalen, maar onbestaand is


Mijn excuses voor het recente onbewerkte werk. Ik ben ondertussen bezig aan een toneelstuk ('Oak') en mijn roman ('Brieven aan mijn liefste') staat -nog altijd- in haar kinderschoentjes.