Als ik neerschrijf wat ik voel,
moet ik op zoek
Achter de boekenkasten
waarin herinneringen sluimeren
Tussen de spleten van oud
en krakend hout, opgerold in
een hoekje
Misschien zelfs al stoffig
Daar, verscholen in de letters,
woel je verder in het duister,
wanneer de boeken zich sluiten
en het oog door kieren tuurt
Geen kaft omhelst je
Blanke huid die kil wacht
tot het gitzwarte verdriet
zich verzwakt overstroomt
Maar net als het verdriet vergrijst
vergeelt eenzaam je oppervlak
Tevergeefs fluisterend in de lacunes
van verdrongen vergetelheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten