Liefste
Ik schrijf je. Om je te kunnen lezen. Om naar je te kijken. Om je bij me te houden. En om je los te laten. Om je te lachen, om je te huilen, om je in stukken te snijden. Je met lezende lippen te proeven, te bijten, te knabbelen. Te merken dat jouw letters naar meer smaken.
Of misschien niet. Ik schrijf je niet. Ik schrijf je niet, ik schrijf je nooit. Om je definitief buiten te sluiten, te verbannen uit mijn papieren wereld. Verkneukelend verkreuk ik je. Als een mislukte origami vlieg je het raam uit. Mooi hé? Origami. O-ri-ga-mi. Het klinkt te mooi om jou uit te spreken.
Ik maak je niet zwart. Ik maak je zwart op wit. Ik schrijf je. Tik tik tik. Een nieuwe zin. Een nieuw stukje jij. Alhoewel.
Woorden zijn wat je er zelf van maakt. Schrijf ik je dan wel? Maak ik jou van deze woorden?
Liever niet. Liefst niet. Liefste.
Liefste, ik schrijf je niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten